طیف گسترده ای از منابع تأمین مالی در دسترس کارآفرینان قرار دارد و روش های گوناگونی برای طبقه بندی آنها پیشنهاد شده است. در یک طبقه بندی از این منابع دیکینز و فریل منابع تأمین مالی شرکت کارآفرینی را به دو دسته درونی و برونی بخش بندی کرده اند. در گزارشی که توسط شرکت مالی EMCO ارائه شده است، منابع سرمایه ای به سه دسته منابع سهام (حقوق صاحبان سهام)، منابع بدهی و دیگر منابع دسته بندی شده اند. کاردلو منابع مالی مرتبط با کارآفرینی را به دو دسته تقسیم کرده
است
1-منابع رسمی و ۲- منابع غیر رسمی

منابع خصوصی تأمین مالی
اولین منبعی که کار آفرینان جهت تأمین وجوه مورد نیاز برای راه اندازی و کسب و کارهایشان به آن رجوع می کنند، منابع خصوصی است. این منابع عبارتند از: منابع شخصی (پس اندازهای شخصی و منابع دوستان و بستگان.
تأمین مالی از طریق بدهی (استقراض)
تامین مالی از طریق بدهی شامل وجوهی است که مالکان کسب و کارهای کوچک، قرض نموده اند و باید همراه بهره مربوطه باز پرداخت کنند. اگر چه روش تأمین مالی از طریق بدهی، این امکان را برای کارآفرین به وجود می آورد که مالکیت کامل شرکت را در اختیار داشته باشد، با این حال او باید تعهد باز پرداخت بدهی ایجاد شده در ترازنامه را پذیرا شده و آن مبلغ به همراه بهره متعلقه، در دوره های آتی باز پرداخت نماید. به علاوه از آنجا که معمولا این گونه پنداشته می شود که کسب و کارهای کوچک ریسک بیشتری را به همراه دارند، بنابراین نرخ بهره بیشتری را نیز باید پرداخت کنند. با این وجود بر خلاف تأمین مالی از طریق حقوق صاحبان سهام، تأمین مالی از طریق بدهی باعث نمی شود که کارآفرینان مالکیت و توان تصمیم گیری خود را در شرکت رقیق کنند. عمده منابع مالی از طریق بدهی عبارتند از: بانک های تجاری، قرض دهندگان مبتنی بر دارایی، اعتبار تجاری ، عرضه کنندگان تجهیزات ، شرکت های تامین مالی تجاری، مؤسسات وام و پس انداز، کارگزاری ها، شرکتهای اتحادیه های اعتباری ، اوراق قرضه، عرضه خصوصی، و کمک های دولتی
تأمین مالی از طریق سرمایه (حقوق صاحبان سهام)
اتکاء بیش از اندازه بر بدهی بانکی برای تأمین مالی راه اندازی یا رشد و توسعه یک شرکت، ممکن است مسائل بیشماری را به وجود آورد. سرمایه به دست آمده از محل بدهی، سرمایه صبور و شکیبایی نیست و مدت زمان وام های آن به ندرت از ۳ تا ۵ سال فراتر می رود. افزون بر آن و شاید مهم تر، تأمین سرمایه از طریق بدهی، کارآفرین را ملزم به بازپرداخت های دوره ای بهره وام و پرداخت نهایی اصل وام می نماید. این عالم باعث می شود هنگام افت فروش و دیگر فشارهایی که بر روی سودآوری و به ویژه بر روی جریان نقدی وارد می شود. شرکت در معرض تهدید قرار بگیرد. در تأمین مالی سرمایه ای، سرمایه گذار، در زمره مالکان شرکت قرار می گیرد. این روش ضمن این که ریسک را تقسیم می کند، عایدات بالقوه آن را هم تقسیم می کند. شاید مهم ترین مزیت تأمین سرمایه از طریق سهام این است که نباید همانند یک وام باز پرداخت شود. برخی از منابع رایج این گونه تأمین مالی عبارتند: از فرشتگان کسب و کاره، شرکاء ، شرکت های سهامی بزرگ، شرکت های سرمایه گذاری مخاطره پذیر ، فروش عمومی سهام روش های داخلی تأمین مالی
مالکان کسب و کارهای کوچک برای دست یابی به سرمایه مورد نیاز نمی توانند تنها به مؤسسات تأمین مالی خارج از سازمان متکی باشند. بلکه یک کسب و کار به نوبه خود تا حدی، ظرفیت ایجاد سرمایه را دارا است. این روش ها مواردی از قبیل: عاملیت حساب های دریافتنیه، اجاره یا اجاره به شرط تملیک ، کارت های اعتباری، و سود انباشته را در بر می گیرد. علاوه بر این موارد، یک کسب و کار کوچک می تواند نیازمندی های سرمایه خود را با صرفه جویی در هزینه های ممکن به حداقل برساند. دیکنز و فریل) منابع تأمین مالی شرکت های دانش بنیانی را به دو دسته درونی و برونی بخش بندی نموده اند.